Nakbah 1948: Malapetaka kepada umat (Bhg.1)

(Harakah-Fikrah, Edisi Jumaat, 14-16 Mei 2010, ms F14)

Oleh: Imran al-Malizi (imran_almalizi@yahoo.com)

Kita berada pada pertengahan bulan Mei 2010. Kali ini, saya ingin menyorot sejarah penting yang telah dilupakan oleh umat. Tanggal 15 Mei 1948 adalah tarikh memperingati peristiwa Nakbah.

Apakah itu Nakbah? Sekiranya seseorang tidak memahami atau tidak pernah mendengar istilah ini, mungkin ia tidak memberi apa-apa makna.
Namun bagi penduduk Palestin yang dizalimi semenjak lebih 62 tahun, perkataan ini cukup besar pengertiannya. Nakbah dalam bahasa Arab bermaksud ‘malapetaka’, ‘bencana’ atau ‘kemalangan’.

Manakala dari segi istilah sejarah, Nakbah merujuk kepada peristiwa pengusiran penduduk Palestin secara beramai-ramai dari kampung halaman dan tanahair mereka akibat daripada penubuhan negara haram Israel pada 15 Mei 1948.

Dalam peristiwa tersebut, bukan sahaja sebahagian besar penduduk asal bumi Palestin telah diusir keluar dari tanahair mereka, malah banyak nyawa telah terkorban dalam kejadian serangan dan pembunuhan beramai-ramai yang dilancarkan oleh para pengganas Yahudi Zionis.

Sebuah negara haram yang kemudiannya didirikan di atas darah dan airmata bangsa yang tidak berdosa. Peristiwa hitam ini tidak berlaku sekelip mata, malah perancangan untuk menubuhkan sebuah negara bagi bangsa Yahudi telah bermula lebih kurang 50 tahun sebelum itu.

Organisasi Zionis Sedunia

Pada tahun 1896, seorang wartawan berbangsa Yahudi dari Hungari bernama Theodore Herzl (1860-1904), telah mengasaskan satu gagasan untuk menubuhkan sebuah negara bagi bangsa Yahudi dalam bukunya Die Judem Stat.

Beliau juga merupakan pengasas kepada World Zionist Organization. Pertubuhan ini telah mengadakan persidangan yang pertama di Basle, Switzerland pada 27-29 Ogos 1897 ini bagi merintis jalan dan kempen politik secara sistematik untuk menubuhkan negara yahudi "Israel".

Bumi Palestin menjadi sasaran mereka. Ini kerana mengikut keyakinan orang-orang Yahudi, bumi itu telah dijanjikan Tuhan untuk Bani Israil selaku bangsa yang terpilih.

Sejarah mencatatkan Herzl telah menawarkan harga lumayan kepada Khalifah Uthmaniyyah, Sultan Abdul Hamid (1842-1918) supaya baginda menjual bumi Palestin kepada bangsa Yahudi.

Tawaran ini telah ditolak mentah-mentah, kerana khalifah dapat menghidu tujuan sebenar mereka. Tanah yang diimpikan supaya mereka dapat mendirikan negara Yahudi, yang kononnya akan berada di bawah empayar Uthmaniyyah menghadapi tentangan terus-menerus dari khalifah.

Sungguhpun jumlah tawaran itu begitu besar untuk ditolak. Sultan Abdul Hamid telah mengungkapkan kata-kata bersejarah yang ditujukan kepada Herzl melalui utusan yang dihantar untuk perundingan tersebut:

"Saya menganjurkan supaya dia (Hezrl) tidak meneruskan perkara ini (usaha mendapatkan tanah Palestin). Saya tidak dapat menjualkan walaupun satu kaki persegi daripada tanah ini kerana ianya bukan milik saya, tetapi milik rakyat saya. Rakyat saya telah membentuk serta mengekalkan Empayar ini dengan pengorbanan dan darah, dan kami akan mempertahankannya dengan darah kami sebelum membiarkannya jatuh kepada sesiapapun.

Biarlah orang-orang Yahudi itu menyimpan sahaja wang mereka yang berbilion-bilion itu untuk diri mereka.Jika sekiranya Empayar ini berpecah, mereka boleh mengambil Palestin secara percuma. Tetapi mestilah dilangkah mayat kami dahulu, dan saya tidak akan membenarkan ianya berlaku atas sebab apapun.."

Menghapuskan Khilafah Uthmaniyyah

Akhirnya pada tahun 1909, gerakan Committee of Union and Progress (CUP) yang didalangi oleh yahudi zionis telah melakukan pemberontakan "Revolusi Turki Muda" menentang khalifah.

Di antara pemimpinnya ialah Emanuel Carasso, seorang yahudi berbangsa Itali. Beliau adalah utusan yang dihantar oleh Herzl untuk menemui Sultan Abdul Hamid sebelum itu.
Pada 26hb. April 1909, telah diadakan Jawatankuasa Kebangsaan yang bertindak memecat Sultan Abdul Hamid daripada jawatan khalifah dan sistem perlembagaan dilaksanakan semula.

Dengan ini sistem pemerintahan Khilafah Uthmaniyyah telah berkubur dan digantikan dengan sistem perlembagaan dan parlimen ‘ala barat’. Jawatan khalifah hanyalah satu gelaran kepada seorang ketua negara.

Perang Dunia Pertama telah meletus pada tahun 1914, dan Khilafah Uthmaniyah telah terbabit dalam Perang Dunia ini. Pihak British telah menyusup masuk ke dalam pengaruh ketenteraan Turki dan menaburkan pandangan-pandangan demi kepentingan British.

Setelah Perang Dunia Pertama tamat, pihak Tentera Bersekutu memperolehi kemenangan besar, begitu juga Khilafah Uthmaniyyah telah berpecah dan berkecai-kecai kepada negara-negara kecil. Pemerintahan mereka hanya kekal di negara Turki sahaja.
Pada 29hb. Oktober 1923, Mustafa Kamal seorang pemimpin gerakan nasionalisme yang juga merupakan anak didikan British telah dipilih menjadi Presiden Republik Turki yang pertama.

Beliau telah mengisytiharkan untuk mengubah negara Islam menjadi negara republik dengan mengadakan persidangan Jawatankuasa Kebangsaan bagi mengumumkan penghapusan khilafah dan memisahkan Islam dari negara.

Pada 3hb. Mac 1924, runtuhlah Khilafah Uthmaniyyah dan khalifah telah dihalau keluar dari Turki dengan penuh kehinaan. Maka telah tercapailah impian musuh-musuh untuk menghancurkan kekuatan Islam secara halus dan keji.

Demikianlah berakhirnya satu empayar yang kira-kira 27 tahun sebelum itu telah menolak untuk menjualkan bumi Palestin kepada golongan Yahudi. Satu tempoh yang singkat untuk satu projek yang besar.

Dengan kejatuhan Khilafah Uthmaniyyah, jalan untuk Zionis Yahudi telah pun terbuka untuk mereka mendapatkan bumi yang diimpikan. Satu malapetaka besar (Nakbah) sedang menanti umat Islam yang sudah jatuh ditimpa tangga.
-bersambung minggu depan