Nakbah 1948: Malapetaka kepada umat (Bhg.2)

(Harakah-Fikrah, Edisi Jumaat, 21-23 Mei 2010, ms F14)

Oleh: Imran al-Malizi (imran_almalizi@yahoo.com)

Khilafah Uthmaniyyah telah diruntuhkan dengan perancangan rapi Pertubuhan Zionis Antarabangsa sebagaimana yang telah kita sebutkan pada minggu lalu.

Kita juga telah mengetahui setelah tamat Perang Dunia Pertama, negara-negara di bawah naungan khilafah telah berpecah. Sebelum itu pihak British telah mengadakan perundingan rahsia dengan Perancis dan Russia dan sebagai natijahnya melalui Perjanjian Sykes-Picot.

Pihak British menguasai sebahagian besar negara Iraq, timur Jordan dan wilayah Haifa di Palestin. Manakala Syria dan Lubnan dikuasai oleh Perancis.

Pada 2 November 1917, British melalui setiausaha luar, Arthur Balfour telah mengeluarkan surat pengisytiharan yang dikenali sebagai Deklarasi Balfour yang memberi jaminan untuk mewujudkan sebuah negara khusus untuk bangsa Yahudi di Palestin.

Sungguh ganjil, bagaimana kerajaan British dengan mudah menyerahkan sebuah negara kepada pertubuhan Zionis tanpa mempertimbangkan hak-hak penduduk asal bumi Palestin?

Pada bulan Disember 1917, British telah berjaya sepenuhnya menduduki bahagian selatan dan tengah Palestin, termasuklah Jerusalem, yang berjaya diduduki secara rasmi pada 9hb. Disember 1917.

Pada 24hb. Julai 1922, British telah menggesa Liga Bangsa-bangsa untuk mengiktiraf Deklarasi Balfour. Dengan taktik ini, British telah berusaha keras ke arah penubuhan sebuah 'tanahair' untuk bangsa Yahudi di Palestin.

Semenjak itu, bangsa yahudi telah berhijrah beramai-ramai ke bumi Palestin dan mengukuhkan banyak kepentingan sosio-ekonomi dan institusi pendidikan. Sebagai contoh Histadrut (kesatuan pekerja), Universiti Hebrew di Jerusalem pada 1925, dan Agensi Yahudi pada 1929 yang mana telah menjadi perwakilan rasmi bagi badan yahudi di Palestin.

Tanpa diragui lagi, kesemua organisasi ini memberikan infrustruktur yang kukuh untuk kemunculan negara Yahudi.

Penentangan Rakyat Palestin

Pada awal tahun 1930-an, menyaksikan pertambahan aktiviti politik dan penentangan bersenjata rakyat Palestin dengan pihak berkuasa British. Pada 1935, tertubuhnya Parti Arab Palestin yang mendapat sokongan mufti bandar al-Quds, Al-Hajj Amin al-Husaini untuk menentang dasar-dasar British menakluki tanahair mereka.

Di samping itu juga terdapat golongan muda yang menyertai gerakan rahsia al-Jihadiyyah dan al-Jihad al-Muqaddas yang dipimpin oleh Syeikh Izzuddin al-Qassam dan Abdul Qadir al-Husaini.

Rakyat Palestin mula putus asa untuk mendapatkan hak mereka kembali dengan cara damai kerana mereka jelas telah ditindas dan hak mereka ke atas bumi Palestin telah dicabuli. Hanya tinggal satu jalan untuk mereka mempertahankan maruah mereka.

Ini jelas melalui ucapan Al-Hajj Amin al-Husaini, “..sehingga ke tahun 1932, kita hanya memiliki sekilas harapan akan tetapi ianya akan lenyap. Semua kesengsaraan dan kesakitan yang kita alami telah dirancang dengan teliti. Kita tiada harapan lagi melainkan untuk mati syahid.”

Gerakan al-Jihadiyyah terkenal dengan slogan perjuangan “Inilah jihad! Sama ada kemenangan atau syahid!”. Diasaskan penubuhannya oleh Syeikh Izzuddin al-Qassam.
Pergerakan ini sangat dikenali di wilayah utara Palestin dan mendapat sokongan para pekerja dan petani. Memiliki 200 para pejuang mujahidin dan 800 orang penyokong setia.

Pergerakan ini telah melancarkan beberapa siri serangan terhadap pendudukan Yahudi pada awal 1930-an. Syeikh Izzuddin al-Qassam telah menemui syahid bersama dua orang sahabatnya dalam pergelutan dengan pihak polis pada 20 November 1935.

Penentangan masih diteruskan. Akan tetapi, dengan kelemahan sokongan bangsa Arab dan fahaman-fahaman perkauman yang meresap ke dalam pemikiran umat Arab telah menjadikan perjuangan ini bersifat nasionalisme.

Penubuhan negara Israel satu malapetaka

Peperangan telah meletus pada tahun 1948, pasukan tentera pengganas Yahudi Zionis yang telah bertindak mengusir lebih daripada 60 % rakyat Palestin (lebih kurang 800 000 orang daripada sejumlah 1.39 juta rakyat) ke luar negara manakala 30 ribu yang lain telah diusir ke daerah-daerah yang ditakluki mereka.

Daripada jumlah 580 perkampungan rakyat Palestin yang wujud sebelum perang 1948, rejim Zionis telah menghancurkan 478 buah kampung serta terlibat dalam lebih 34 jenayah pembunuhan beramai-ramai rakyat Palestin.

Antara yang paling kejam ialah tragedi Deir Yassin pada 9hb April 1948 yang melibatkan pembunuhan seramai 254 orang termasuk orang-orang tua, wanita dan 52 orang kanak-kanak.

Dalam peristiwa itu, rumah-rumah rakyat Palestin dibakar dan orang yang cuba menyelamatkan diri ditembak. Manakala, wanita-wanita yang hamil telah dibelah perutnya dan dikeluarkan janin dari rahim ibunya. 52 orang kanak-kanak pula telah disiksa di depan ibu bapa mereka, lalu mereka dibunuh dan dipenggal kepalanya.

Yahudi Zionis telah mengumumkan Negara “Israel” pada petang 14hb Mei 1948. Manakala pihak British mengundurkan tentera dan pemerintahannya ke atas Palestin apabila Negara Israel yang merdeka diiystiharkan secara rasminya pada 15hb Mei 1948.

Pada tahun tersebut populasi penduduk yahudi ialah 646,000 iaitu kira-kira 31.7 % daripada 2, 036, 000 penduduk. Peperangan 1948 telah memusnahkan kehidupan rakyat Palestin yang telah hidup di bumi bertuah ini sejak ribuan tahun lamanya.

Sudah tentu umat Islam tidak hanya berdiam diri. Sebahagian kecil pertubuhan sukarela Arab dan muslim ditubuhkan dengan beberapa gelaran, di antaranya Jaysh al-Inqaz dan tentera Palestin Al-Jihad al-Muqadas.

Bagaimanapun dengan kemampuan persenjataan yang lemah, yang dibekalkan oleh negara-negara Arab tidak dapat mengatasi peperangan berat sebelah ini.

Pada Oktober 1948, pertubuhan Al-Ikhwan Al-Muslimun telah memasuki medan jihad dengan menghantar 10,000 para mujahid sukarelawan dan mereka berjuang dengan berani.

Kerajaan Mesir telah mengharamkan Al-Ikhwan Al-Muslimun manakala Mursyid al-Am pertubuhan itu, al-Imam Hassan Al-Banna telah dibunuh oleh perisikan mereka pada 12 Februari 1949.

Penentangan masih lagi berterusan, bagaimanapun perpecahan di kalangan bangsa Arab dan umat Islam telah menyukarkan usaha untuk menyelamatkan bumi Palestin. Isu Palestin telah menjadi isu khusus untuk bangsa Arab kerana semangat perkauman Arab yang sangat kuat mencengkam benak para pemimpin mereka.

Manakala Organisasi Zionis Antarabangsa semakin mara ke hadapan melebarkan kuasanya di bumi Palestin dan peluang untuk memperhambakan umat Islam sudah pun terbentang luas.

Sedang pada itu, umat Islam terus tidur dengan nyenyak. Masing-masing sudah cukup selesa dengan perjuangan menuntut kemerdekaan di negara masing-masing di atas nasionalisme dan kebanyakan pemimpin mereka sudah memiliki akidah baru yang bernama ‘sekularisme’ didikan penjajah.